Toen ik 28 jaar was, leerde ik een levende legende kennen: Dick Vrij. Deze ontmoeting heeft mijn leven verandert tot wat het nu is. Dick nodigde mij uit op de training van een andere legende: Chris Dolman.
Wat mij op deze memorabele februari avond overkwam wil ik met u delen. Chris en Dick vochten toen al een aantal jaren, met enorm succes, in Japan. Ik had daarvan gehoord maar voelde geen verleiding om zoiets te ambiëren….toen nog niet. We schrijven februari 1993, Dick staat al te wachten bij discotheek It, zijn vroegere werkterrein en we rijden naar “Noord” het domein van Chris. Daar stond de hele “feestcommissie “ al te trappelen. Iedereen was er: Hans Nijman, Peter Adelaar, Frederik van Oostrum, Willie Wilhelm, Herman Renting en vele andere kampioenen.
Ik was in die tijd erg groot en erg sterk, ik woog 129 kg. en kwam koud terug uit Japan van het wereldkampioenschap armwrestling, waar ik overigens een tweede plaats haalde. Of het veel indruk maakte bij bovengenoemde commissie weet ik niet, ik weet wel dat ik op een sportieve manier, een gigantisch pak op mijn donder kreeg maar dat daarmee ook de schakel in mijn hoofd omging. Dit wilde ik ook!!! Ik ben in dit soort zaken vrij radicaal, ik wil dan ook direct alles. Vergeet niet, ik was wel erg sterk maar ik kon niets! Een lange weg begon: leren worstelen, leren kickboksen, afvallen en heel, heel vaak aftikken of als boksbal fungeren. Zoals u weet, ik ben geen supertalent en ook geen technisch vernuft maar mijn wilskracht, doorzettingsvermogen en trainingsinzet zijn wel, ik durf dat wel zo te zeggen, fenomenaal. Na 2,5 jaar ploeteren kwam de droom, onverwacht, snel dichterbij.
Chris vroeg of ik zijn afscheidswedstrijd tegen hem wilde vechten..Blij als een kind maar aan de andere kant wist ik wel dat mijn eerste wedstrijd, een verliespartij zou zijn, Chris was immers zo belachelijk sterk. Zo liep het ook, gelukkig had ik Hans en Dick in de hoek, iets wat ook zo is gebleven, 12,5 jaar lang. Zij steunden en coachten mij om vooral die gigant op zijn kanis te meppen, hoeveel respect ik ook had. Niet alleen om mijn huid zo duur mogelijk te verkopen maar vooral om de volgende ticket naar Japan te verdienen, het uiteindelijke doel. Dit is goed gekomen, ik mocht 22 keer aantreden in het Mekka van de sport. Langzaam ontstond ook de droom, mijn ultieme droom, een wereldtitel. Ik wist toen al lang dat ik een aantal talenten miste maar ik bleef geloven.
Ik heb titelgevechten gehad tegen Yvel, Kongo en Tamura, allen helaas verloren. Tussendoor gelukkig wel een Europese titel, ik won op knock-out van Youri Kotchkin. Eind 2005 kwam mijn laatste kans: Dan Severn! Niet de minste maar het moest kunnen. Het lukte, ik nam afscheid van de sport met een wereldtitel, mooier kon het niet. Ik ben mijn geliefden, trainers en bovenal God dankbaar. Dankbaar voor hun hulp bij het halen van mijn droom. Nu, een jaar later, gaat de droom door. Alle diensten die ik u mag aanbieden, zijn een rechtstreeks gevolg van deze droom. Dat maakt mij een blij mens, ik hoop dat ik dat met u, kan, en mag delen, JK.