Eduard van Amsterdam
IFBB PRO

 

Op 30 oktober 1972 ben ik geboren te Amsterdam. Mijn trotse ouders zijn Cees en Martina (Ineke) van Amsterdam. Ik had ook al een broer genaamd Danny. Ik was een flinke baby van acht pond. Na de bevalling in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis ging ik voor het eerst naar mijn huis. Wij woonden in de Marnixstraat. De Marnixstraat is gevestigd in het hartje van Amsterdam, ook wel de Jordaan genoemd.

Mijn ouders hadden ook een eigen schoonmaak- bedrijf. Het schoonmaakbedrijf heette ook Van Amsterdam. Ik groeide op in een echte voetbalfamilie. Op mijn vierde jaar voetbalde ik al wedstrijden tezamen met mijn broer. Ik trok veel op met mijn broer. Ik voetbalde met al mijn vrienden tegen andere wijken. s’Avonds werden de wedstrijden ook nog op de vuist uitgevochten. Mijn moeder had een zware dobber met het opvoeden van twee schoffies. Alles wat niet mocht, werd door ons uitgeprobeerd.

Na het doorlopen van de kleuterschool ging ik naar de basisschool. Op de basisschool leerde ik mijn eerste jeugdliefde kennen. Wat was dat een raar gevoel, zeg! Met veel kattenkwaad was ik toch een geliefde leerling. Tijdens al mijn schooljaren voetbalde ik bij de vereniging O.S.V.. Aldaar werd mijn talent opgemerkt door de jeugdtrainer van AJAX. Ik mocht na een selectiewedstrijd bij AJAX komen voetballen.

Een diep dal naderde in mijn jonge leven, toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn vader vertrok uit ons leven. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Mijn moeder moest alles alleen doen. Ondanks dit alles zijn mijn broer en ik niets tekort gekomen. Mijn moeder heeft ons alles gegeven wat mogelijk was en ik ben daar eeuwig dankbaar voor.

In Amsterdam naderde een dikke bandenrace. Dit was een amateurswedstrijd met fietsen.
Het maakte niet uit wat voor fiets je had, als je maar mee kon doen. Ik ging met mijn crossfiets naar de start. "Pang", wij gingen van start. Na twee keer te zijn gevallen won ik de wedstrijd.

Ik ging toen naar mijn moeder met mijn beker en vertelde haar wat ik wilde worden: "wielrenner". Omdat wij geen geld hadden voor een racefiets, liep ik veel krantenwijken. Eindelijk een mooie fiets! Met het wielrennen behaalde ik veel zeges.

De basisschool eindigde en ik moest naar de hoge school. Aangezien ik veel interesse had in dieren, werd het de Landbouwschool. Ik doorliep de Landbouwschool erg gemakkelijk en behaalde uiteindelijk mijn diploma. In de winterstop van wielrennen ging ik vaak veldrijden. Aangezien ik last kreeg van bronchitis, ging ik in het winterseizoen boxen en fitnessen. Ik was toen twaalf jaar. In het volgende jaar werd ik Nederlands Kampioen Wielrenner. Ik dacht toen, ik moet net zo’n voorbereiding doen als het jaar daarvoor. Ik dus weer naar de sportschool. Na een paar weken te hebben getraind zag ik al wat spiertjes groeien. Ik werd al snel verslaafd aan het ijzer. Met al de positieve perspectieven in het wielrennen zette ik toch mijn fiets aan de kant. Ik wist toen wat ik echt wilde worden: "bodybuilder", ja dat was het. De bevestiging voor mijzelf was zo heftig, dat ik niets anders wilde doen dan trainen, eten en slapen. Voor het eerst ging ik naar een bodybuilding wedstrijd kijken. Het was de Grand-Prix in Holland. Ik zag daar voor het eerst Berry de Mey en andere profs. Ik vond het zo onnatuurlijk mooi dat ik aan niets anders meer kon denken.

Na het afronden van de Landbouwschool ging ik naar de H.B.O. Deze opleiding heb ik drie jaar doorlopen voordat de militaire dienstplicht eraan kwam. Ik wist als je in dienst zat kon je moeilijk krachttrainen. Hoe kon ik dat voorkomen? Ik hoorde vervolgens dat de politieschool uitstel gaf voor militaire dienst tijdens de opleiding. Na een hele sollicitatieprocedure werd ik aangenomen op de politie opleidingsschool Noord-Holland. Het was veel leren, maar niet zwaar. Er was veel tijd over voor trainen, eten en slapen.

Op mijn zeventiende jaar deed ik mijn eerste wedstrijd. Ik werd Nederlands kampioen bij de junioren. Voor de uitzending van de Europese Kampioenschappen ging ik naar Milaan te Italië. Olé, ik werd Europees kampioen. Na meer trainen per dag en nog meer eten werd ik fanatieker en fanatieker. Ik ging er meer over lezen, waaronder het dagboek van Arnold Schwarzenegger. Hij schreef in een hoofdstuk dat hij een hele dag ging squatten in het bos. Na het na te hebben gedaan kon ik inderdaad twee weken niet lopen. Hoe meer ik ervoor deed, tevredenheid kende ik niet.

Ik slaagde voor de politieschool. Iedereen was wat trots. Mijn moeder wist al dat het geen beroep voor mij was, en waar zij achteraf natuurlijk gelijk in had. Na het in de lucht gooien van onze pet stroomden wij het korps in. Het werk was erg leuk en ik had een leuke groep waarmee ik werkte. Toch kon ik mij niet goed concentreren op mijn werk. Overwerk zag ik als een gevaar voor mijn training. Bij het verhoren van verdachten zat ik meer te eten dan te schrijven, c.q. tikken. Na het ervaren van een hoop, mooi politiewerk nam ik toch mijn ontslag. Mijn ontslag nam ik voordat ik een optie had op de koop van een sportschool.In deze periodes deed ik elk jaar één wedstrijd. Ik dacht dat één wedstrijd per jaar genoeg was, mede omdat je dan meer tijd van het jaar kon opbouwen. De koop van de sportschool ging gelukkig door. Eindelijk had ik wat rust en kon ik mij nu voor de volle honderd procent storten op mijn bodybuilding. In 1999 werd een deel van mijn droom waar. Ik werd prof – IFBB. Nu naar mijn andere deel van de droom, "MR. OLYMPIA". Op de lange weg naar deze ultieme droom heb ik al deelgenomen aan diverse prof-wedstrijden en kom ik steeds dichterbij dit doel!